''Social_life.com''

                                            ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΨΥΧΙΣΜΟΣ: ΕΓΩ!

  Μα πιο πολύ λυπάμαι, που μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών, εικόνων και αντιλήψεων δεν κατάφερα να κρατήσω το πιο σημαντικό όπλο που διέθετα, εμένα!

  Κάπως έτσι φαντάζομαι την εξομολόγηση μιας γυναίκας, η οποία χαμένη στις δεκάδες των ρόλων που καλείται καθημερινά να υπηρετήσει, απομακρύνεται με σταθερά βήματα παρόλα αυτά από τον εαυτό της. Δεν μπορεί, ωστόσο, κανείς να της καταλογήσει ευθύνες και, τι να της πει δηλαδή; Γιατί; Πόσο κοινότυπο και συγχρόνως διαστροφικά ανόητο είναι όλο αυτό!

  Αν θεωρήσουμε πως η ζωή είναι ένα συνονθύλευμα ερεθισμάτων, τότε γίνεται σαφές γιατί η πολυπλοκότητα της δομής μιας γυναίκας την αναγκάζει να κλείνει τα μάτια στα ''θέλω'' της και να στρέφεται σχεδόν με στρατιωτική πειθαρχία στα ''πρέπει''. Πρέπει, τα οποία δεν έχει ορίσει μεν η ίδια, αλλά οφείλει να τα στηρίξει και να προσπαθήσει γι' αυτά.

  Ωστόσο, ''πρέπει'' ή δοκιμασία;
Η γυναίκα σε καθημερινή βάση καλείται να ανταπεξέλθει σε πολλούς ρόλους, αυτόν της φίλης, της κόρης, της μητέρας, της νοικοκυράς, της ερωμένης, της συντρόφου, της ισορροπίστριας,άλλοτε πάλι ακόμα και της ''μαθήτριας''. Ρόλοι εκ διαμέτρου αντίθετοι, με άλλες υποχρεώσεις και χαρακτηριστικά ο καθένας, όμως όλοι να αποδίδονται σωστά και μάλιστα από το ίδιο άτομο. Αυτή η καθολική αντίληψη είναι που ''γονατίζει'' ακόμα και το πιο σκληρό θηλυκό. Αυτή είναι, λοιπόν, η δική της δοκιμασία.

  Μέσα σε αυτόν τον καθ' όλα διασκεδαστικό της κόσμο, υπάρχουν στιγμές που οριοθετεί τις επόμενες κινήσεις της και βρίσκει διεξόδους. Εξάλλου, ακόμα και οι αμαρτίες όταν γίνονται με κέφι, έχουν άλλη γεύση. Μπορεί να βρεθεί στην ευχάριστη θέση να απολαύσει πολλά πράματα και να ''αλιεύσει'' μοναδικές στιγμές και από την άλλη είναι ικανή να σταυρώσει τα χέρια και σκεπτόμενη τη λίστα των υποχρεώσεών της να δειλιάσει, ακόμα και να ευχαριστηθεί το παραμικρό.

  Όμως ακόμα κι αν αποτελεί μία δοκιμασία, σε ποιόν έχει να απολογηθεί; Τα αποτελέσματα κάθε φάσης της ζωής μας γίνονται ορατά μονάχα σε μας τους ίδιους, το βάρος που καλούμαστε να κουβαλήσουμε είναι το σύνολο των επιπτώσεων κάθε ''δοκιμασίας'', εξάλλου όταν καλείσαι να υπηρετήσεις τόσους ρόλους, είναι φυσικό επακόλουθο να χαθείς κάπου στην πορεία.

  Ο Φρόυντ σε πολλά από τα βιβλία του αναφέρεται στο βασικό ερώτημα ''τι θέλει μια γυναίκα;'', χαρακτηρίζοντάς το ως ''το μοναδικό μεγάλο ερώτημα που έχει αφήσει αναπάντητο΄΄ η ψυχανάλυση ή με άλλα λόγια η ''μαύρη ήπειρος'' που έχει απομείνει ανεξερεύνητη. Θεωρεί πως η σχέση με τη μητέρα προβάλλει ως αφετηρία του ''γίγνεσθαι-γυναίκα'' και μας βοηθά να στοιχειοθετήσουμε τη θηλυκή εκδοχή του συμπλέγματος του Οιδίποδα. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για μια απόπειρα να ορίσουμε το καθεστώς της γυναίκας μέσα στον πολιτισμό: η γυναίκα εκφράζει τη δυσφορία και ενσαρκώνει την αλήθεια του.

  Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των ρόλων των δύο φύλων παίζει η κοινωνία, η οποία απο αρχαιοτάτων χρόνων θέτει τον ογκόλιθο ''οικογένεια'' στο γυναικείο φύλο, περιμένοντας να ρυθμίσει ουσιαστικά ένα δυσλειτουργικό από τη φύση του θέμα. Ένα θέμα που είναι απόρροια αποφάσεων και έχει αντίκτιπο σε κάθε μονάδα και σε κάθε κοινωνικό σύνολο αντίστοιχα. Αυτό λοιπόν, αποτελεί το σημείο καμπής της γυναικείας υπόστασης, καθώς μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση διερευνά τρόπους με τους οποίους θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής. Και κάπως έτσι, χαμένη σε σκέψεις, λόγια, ''πρέπει'', πρόσωπα και καταστάσεις, απλά συνεχίζει.