''Social_life.com''

ΕΞΙ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

''Πολλοί είναι εκείνοι που ορίζουν το βιβλίο ως τον υλικό φορέα γραπτού ή και εικαστικού περιεχομένου. Σκόρπιες σκέψεις που καλούνται να αποδώσουν νόημα όταν μεταφέρονται στο χαρτί και ανάλογα με τον τρόπο που έχουν αποδοθεί, χαρίζουν ιδιαίτερες στιγμές σε φανατικούς ή μη αναγνώστες. 

Τα τελευταία χρόνια, παρά την αδιανόητα μεγάλη χρήση του διαδικτύου που παρέχει μεταξύ άλλων και τη δυνατότητα ανάγνωσης βιβλίων απευθείας μέσω ηλεκτρονικής συσκευής, οι λάτρεις του κλασικού παραδοσιακού βιβλίου αδυνατούν να το απαρνηθούν. Η πιο ουσιαστική κληρονομιά κοσμεί πολλές βιβλιοθήκες και στιγματίζει με τις άπειρες ιστορίες της αναμνήσεις και σκέψεις πολλών ανθρώπων. 

Σημαντικό ρόλο, ωστόσο, δεν παίζει μονάχα η ανάγνωση ενός βιβλίου, είναι εξίσου σημαντική και η επιλογή του σωστού βιβλίου. Οι προτιμήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο ποικίλουν, παρόλα αυτά είναι αδιαμφισβήτητη η αξία των παλιών καλογραμμένων βιβλίων από συγγραφείς που ταίριαζαν άψογα ιστορικά γεγονότα με αληθινές ανθρώπινες ιστορίες και μία γραφή που περνούσε με ιδιαίτερη ευκολία από την ψυχρότητα του ρεαλισμού στην συναισθηματική κορύφωση. 

Παρακάτω παρουσιάζονται, λοιπόν, έξι βιβλία που αν δεν τα έχετε διαβάσει, θα ήταν καλό να τα εντάξετε στο πρόγραμμά σας:

     1. 1984: ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις.

Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμα και το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό. Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία.

Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. 

Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει.

     2. Ο ΞΕΝΟΣ: ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Έχοντας χάσει την αίσθηση των ανθρώπινων νόμων, ο ξένος αποδέχεται τις συνέπειες του αυτοαποκλεισμού του ζώντας στις παρυφές της κοινωνίας. Αντίθετα, για τη λογοτεχνία αποτελεί το επίκεντρο, με τη διαφορετικότητα να κατοχυρώνει τις αντιφάσεις του, απόλυτος εγωιστής και συγχρόνως ήρωας της αυταπάρνησης, απάνθρωπος μαζί και ευαίσθητος. Η πολλαπλότητα των μεταμορφώσεων του ξένου μέσα από το έργο μεγάλων δημιουργών αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου.

«... Αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον Ξένο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. Ένιωσα εξάλλου την ανάγκη να πω, κι ας μοιάζει παράδοξο, πως προσπάθησα ν' αποδώσω με τον ήρωά μου το μόνο Χριστό που μας αξίζει. Είναι φανερό λοιπόν, μετά τις εξηγήσεις μου, ότι το είπα χωρίς πρόθεση βλασφημίας, απλώς και μόνο με την κάπως ειρωνική τρυφερότητα που δικαιούται να νιώθει ένας καλλιτέχνης για τα πρόσωπα που δημιουργεί».

     3. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ: ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Δυο άνδρες, ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν, συναντιούνται κοντά σε ένα δένδρο. Συζητάνε για διάφορα θέματα και ανακαλύπτουν ότι περιμένουν έναν άνδρα, που ονομάζεται Γκοντό. Όσο περιμένουν, εμφανίζονται άλλοι δυο, ο Πότζο και ο Λάκι: ο πρώτος πηγαίνει στην αγορά για να πουλήσει το δεύτερο, που είναι δούλος του. Ο Πότζο συζητάει με το Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν όσο ο Λάκι τους διασκεδάζει και στη συνέχεια φεύγουν. Στη συνέχεια, εμφανίζεται ένα αγόρι που λέει στο Βλαντιμίρ ότι είναι αγγελιαφόρος του Γκοντό: ο Γκοντό δε θα 'ρθει σήμερα, αλλά σίγουρα θα έρθει αύριο. Αφού φύγει το αγόρι, οι δυο άνδρες αποφασίζουν να φύγουν, αλλά δεν μετακινούνται καθώς πέφτει η αυλαία.

Το επόμενο βράδυ, ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν συναντιούνται ξανά κοντά στο δέντρο περιμένοντας τον Γκοντό. Εμφανίζονται ξανά ο Λάκι και ο Πότζο, μόνο που αυτή τη φορά ο πρώτος είναι μουγγός κι ο δεύτερος τυφλός. Ο Πότζο δε θυμάται τη συζήτηση με τους δυο άνδρες το προηγούμενο βράδυ, φεύγει μαζί με το Λάκι και οι δυο άνδρες συνεχίζουν να περιμένουν. Το αγόρι ξανάρχεται για να πει ότι ο Γκοντό δε θα 'ρθει, αλλά επιμένει ότι δε μίλησε χτες με το Βλαντιμίρ. Οι δυο άνδρες αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, προσπαθώντας να κρεμαστούν από το δέντρο, αλλά αποτυγχάνουν, γιατί σαν σχοινί έχουν μόνο τη ζώνη του ενός. Αποφασίζουν να φύγουν, αλλά η αυλαία πέφτει και κανείς από τους δυο δεν έχει φύγει από τη θέση του.

     4. O ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ: ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ

Μια μυστηριώδης ασθένεια φέρνει τον Ιβάν Ιλίτς κοντά στο θάνατο. Καθώς το τέλος μοιάζει σιγά σιγά να πλησιάζει, ο επιφανής δικαστικός δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω απ’ τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τη ζωή του κι αναγκάζεται να τη δει κατάματα, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό που σταδιακά ανακαλύπτει είναι οδυνηρό – υπάρχει άραγε ακόμα χρόνος να το αλλάξει;

     5. ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ: ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ

Οι "Μεγάλες Προσδοκίες", γραμμένες στα 1860-61, ξεχωρίζουν απ' τα προηγούμενα μυθιστορήματα του Ντίκενς για το πολύπλευρο, το περισσότερο οικείο κι ανθρώπινο των διάφορων προσώπων τους. Εδώ, μονάχα ο Κομπέισον κι ο Όρλικ είναι βαθύτερα κακοί, μόνο ο Τζο κι η Μπίντυ, ίσως ακόμα κι ο Ερβέρτος κι η Κλάρα, είναι ουσιαστικά καλοί. Στον απέραντο ενδιάμεσο χώρο, κινούνται πλάσματα σαν τον Πιπ και τον Άβελ, σαν την Εστέλλα και τη μις Χάβισαμ, που δεν είναι ούτε σατανικά ούτε αγγελικά, αλλά απλά ανθρώπινα πλάσματα που οι ψυχές τους δέχονται ως τα βάθη τους τ' αντιφατικά ρεύματα του καλού και του κακού. Οι "Μεγάλες Προσδοκίες" έχουν αναμφισβήτητη δραματική δύναμη (οκτώ φορές διασκευάστηκαν για το θέατρο και τον κινηματογράφο απ' τα 1871 ως τα 1950) κι η τέχνη τους, καθώς και το "μήνυμα" που αναπτύσσεται σ' αυτές τις συγκινητικές σελίδες, έχουν μια βαθύτερη ανθρώπινη ουσία.

     6. ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ: ΤΖΟΝ ΣΤΑΪΝΜΠΕΚ

Τα Σταφύλια της οργής, είναι το πιο πολυσυζητημένο αμερικάνικο βιβλίο του 20ού αιώνα. Από το 1939 που πρωτοεκδόθηκε, έχει κυκλοφορήσει σε εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα και έχει μεταφραστεί και ξαναμεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Ο Στέινμπεκ περιγράφει με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο το Μεγάλο Κράχ, την αρχετυπική οικονομική κρίση που εντυπώθηκε με τρόμο στο συλλογικό φαντασιακό. Τα Σταφύλια της οργής είναι η ιστορία μιας από τις χιλιάδες οικογένειες του αμερικανικού Νότου που έχασαν τα πάντα στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όταν καταστράφηκαν οι σοδειές τους από την παρατεταμένη ξηρασία και από τους θυελλώδεις ανέμους. Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε ένα σαραβαλιασμένο φορτηγάκι ταξιδεύουν προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια, ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Μα ακόμα και όταν φτάνουν στον προορισμό τους, δεν αργούν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει. Τα Σταφύλια της οργής είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο και την ανθρωπιά, στη δύναμη της οικογένειας, στη μάχη για τον επιούσιο, στις μικρές πράξεις καλοσύνης των ανθρώπων.

ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!!